kopię. Zdawała sobie sprawę, że nie będzie to łatwe. Gdyby ktoś przyłapał ją na zamianie obrazów, zostałaby oskarżona i na pewno udowodniono by jej przestępstwo, nie zważając na jej protesty i przysięgi niewinności. Ani przez moment nikt by nie wierzył, że ona — córka tak znakomitego znawcy, osoba, która świetnie zna się na malarstwie i w dodatku pojawia się w zamku w przebraniu pokojówki — że taka osoba nie jest przestępczynią. To ryzyko, z którym muszę się liczyć, powiedziała do siebie. Pierwsza trudność polegała na tym, że trzeba było wybrać odpowiedni moment na przeszukanie pokoju lorda Eustace'a. To dobrze, że — w przeciwieństwie do innych mężczyzn — lord Eustace nie miał służącego. Tempera słyszała, jak panny Briggs i Smith rozmawiały o przebywających w zamku lokajach. Panowie Holcombe i William przyjechali z pokojowcami z Anglii, ale lordowi 129 Eustace'owi usługiwał jeden z tutejszych służących. Przypomniawszy sobie tę rozmowę, Tempera zorientowała się, kiedy najlepiej przeszukać pokój lorda Eustace'a. Kiedy książę i jego goście jedli kolację w zamku, służba musiała zjeść swoją wcześniej, by móc usługiwać do stołu państwu. Jeśli zaś towarzystwo wyjeżdżało na przyjęcie, służba posilała się tuż po ich wyjściu. Kuchmistrz korzystał z okazji i brał wolny wieczór. Zawsze z chwilą gdy powozy z gośćmi znikały sprzed frontowych drzwi zamku, wszyscy mężczyźni ze służby zbierali się w swojej jadalni, by zasiąść do obfitego posiłku. Właśnie w takim momencie mogłaby wśliznąć się do wieży i spróbować znaleźć skradzionego van Eycka. Za pół godziny przypomni lady Rothley o zmianie sukni na wieczór. Tymczasem całym wysiłkiem woli trzeba się skoncentrować i wyobrazić sobie, gdzie lord Eustace mógł ukryć obraz. Był na tyle sprytny, że ukradł płótno o małych rozmiarach, zaledwie dziesięć na osiem i pół cala, więc bardzo łatwo było je schować. Tempera przypomniała sobie opowieść ojca o ogromnej kradzieży popełnionej niegdyś w jednej z galerii Rzymu. Złodzieje wycięli wtedy kilka płócien z ram i po prostu uciekli. Problem stanowiło dla nich tylko to, jak niepostrzeżenie wydostać się z miasta. Sir Francis mówił o najróżniejszych przedmiotach, które wykorzystali do ukrycia obrazów. — Naturalnie, policja mniej więcej wiedziała, jak przestępcy wyglądają — opowiadał. — Rewidowano bagaże we wszystkich pociągach, szukając kufrów z podwójnym dnem i wszelkich dużych paczek, w których mogły znajdować się płótna. 130 Tempera słuchała z ogromnym zainteresowaniem. Ojciec mówił dalej: