Bo¿e, czy to jaja zabiłam? Serce waliło jej jak młotem, czuła, ¿e sie poci. Gdyby tylko cos jej sie przypomniało. Gdyby była w stanie zadawac pytania i uzyskac na nie odpowiedzi. Gdyby cos o sobie wiedziała! - Z przykroscia to przyznaje - powiedziała Eugenia - bo to w koncu mój syn, ale zaczynam watpic, czy to dobry pomysł, ¿eby Nick tu przyje¿d¿ał. - Zaraz, zaraz. To był twój pomysł. - Wiem, wiem - powiedziała Eugenia, jak gdyby z politowaniem potrzasajac głowa nad swoja własna głupota. - Byłam zdenerwowana z powodu tego wypadku i całej reszty... ale tam cos było miedzy nim a Marla. Co? Co było? Marla usiłowała otworzyc usta, ale nie potrafiła. Walczyła z ogarniajaca ja sennoscia i zmeczeniem, czuła jednak jak powoli, nieubłaganie wsysa ja gesta, miekka mgła nieswiadomosci. A bardzo chciała usłyszec reszte tej rozmowy. - To było pietnascie lat temu. - Jemu to nie przeszło. 43 - Owszem, przeszło. W jego ¿yciu od tej pory było mnóstwo kobiet - rzucił Alex niecierpliwie, wyraznie rozdra¿niony. Jakby ten temat nie był mu całkiem obojetny. - Z ¿adna nie był dłu¿ej ni¿ pare miesiecy. On i Marla... - Pamietam. - Głos Aleksa był zimny jak lód. Marla wiedziała, ¿e powinna byc tym poruszona, ale czuła sie coraz bardziej senna. - Ale chyba nie mamy wyboru, prawda? Powiedziałem mu, ¿e wypowiedziała jego imie, a on zgodził sie przyjechac. Wiec mówiłam cos? Jak? Nie pamietała, ¿eby była w stanie cokolwiek powiedziec ani w inny sposób kontaktowac sie z otoczeniem. Marla miała tysiace pytan, które chciała zadac swojej rodzinie, pytan, dotyczacych dziecka, córki, całego ¿ycia. Próbowała cos powiedziec, zwrócic na siebie ich uwage... Dlaczego nie mo¿e mówic? W przypływie frustracji zacisneła palce na kołdrze. - Widziałas to? - zawołał Alex. - Co? - Poruszyła sie! Spójrz na jej reke. Tak! Tak! Słysze was! Rozumiecie? - Zawołaj lekarza! - powiedział Alex. - Nareszcie. Mo¿e w koncu wyjdzie z tej spiaczki. - Był bardzo podekscytowany. Scisneło ja w gardle na mysl o tym, ¿e ten me¿czyzna, jej ma¿, kocha ja, choc ona nie pamieta nawet, jak on wyglada. - Chcesz powiedziec, ¿e słyszała nasza rozmowe? - W głosie Eugenii brzmiała nuta przera¿enia. - No... chyba tak... W pokoju zrobiło sie cicho, jakby oboje bezgłosnie wypowiadali ostrze¿enia albo wymieniali znaczace spojrzenia. Marla powoli rozluzniła palce. Usłyszała, jak ktos cicho podchodzi do łó¿ka. - Marla? - powiedział łagodnie Alex. - Kochanie, słyszysz mnie? Rusz reka, najdro¿sza. Daj mi jakis znak, ¿e jestes przytomna. Bo¿e, tak mi ciebie brakowało.