zdołałaby przejść z taką determinacją przez ostatnie dziesięć lat. Gdy dotarli z powrotem do domku, Milla powłóczyła nogami ze zmęczenia. Słońce właśnie zachodziło, zabierając ze sobą całe ciepła an43 426 Kobieta wróciła do sypialni i zwaliła się na łóżko wyczerpana. Dopiero Diaz wybudził ją z drzemki, mówiąc, że czas coś zjeść. Kolejne dni mijały im tak samo: szare pasmo smutku i apatii przerywanej okazjonalnymi napadami niekontrolowanego szału. Cały ten czas zlał się Milli w jedną, nijaką i bolesną całość. Wydawało jej się, że czas stanął w miejscu. Jadła, spała, płakała. Napady furii zdarzały się nagle, kiedy w ogóle się ich nie spodziewała. Już po wszystkim Milla zawsze bardzo wstydziła się utraty kontroli nad sobą. Krzyczała i waliła pięściami w ściany, przeklinała los, który pozwolił jej odnaleźć syna - tylko o wiele, wiele za późno. Godzinami spacerowała po pustej plaży, z całych sił starając się nie myśleć o niczym. Kiedyś uświadomiła sobie, że nawet nie zadzwoniła do biura Poszukiwaczy, wspomniała o tym Diazowi. - Ja do nich dzwoniłem - odparł. - Kiedy tu jechaliśmy Nie pamiętała wiele z tej podróży, tylko bolesny półsen bezdennej rozpaczy Były dni, kiedy nienawidziła Diaza serdecznie, z całego serca. Tak bardzo, że nie chciała nawet na niego patrzeć. Trzęsła nią wściekłość i furia. To, że oboje pragnęli dla Justina tego samego, nie poprawiało wcale sytuacji. Jego decyzja o trzymaniu matki z dala od syna była niewybaczalna. Diaz zdawał się wyczuwać jej nastroje - w takie dni trzymał się z dala i odzywał tylko wtedy, gdy wołał ją na posiłek. Pilnował, by Milla spała i jadła. Musiał chyba robić pranie, bo ona nawet o tym nie pomyślała. Słyszała czasem odgłos pralki i an43 427 suszarki, ale nie zwracała na to najmniejszej uwagi. Ot, po prostu szum. Naturalne odgłosy otoczenia. Czyste ubrania pojawiały się w sypialni, a ona je wkładała. Żadnych komplikacji, wszystko było proste, jasne i ułożone. Pewnego dnia zapytała, ile czasu tu siedzą. - Trzy tygodnie - odparł Diaz. Odpowiedź zszokowała Millę. Patrzyła na mężczyznę, a jej oczu nie zasnuwała już biała mgła apatii. - Ale... Co ze Świętem Dziękczynienia? - już wypowiadając te słowa, miała poczucie ich kompletnego idiotyzmu, była to jednak jedyna rzecz, która przyszła jej na myśl. - Obeszli bez nas. Trzy tygodnie. Znaczyło to, że był już pierwszy tydzień grudnia. - I tak nie miałam z kim spędzić święta - powiedziała. - Masz przecież rodzinę. - Ale nie spędzam z nią świąt, wiesz przecież doskonale. Zamilkła, myśląc o mamie, do której nawet nie zadzwoniła po znalezieniu Justina. Mama mogłaby teraz oczekiwać, że Milla pogodzi się z Rossem i Julią, zapomni im wszystko, przebaczy. A ona nie mogła tego zrobić. Jeszcze nie. Może kiedyś... ale to się dopiero