Nie znaczy to, iż pokładała w nim zbyt wielkie nadzieje, wiedziała jednak, że przynamniej on postępuje uczciwie i pomimo trwonienia pieniędzy na hazard i kobiety, potrafi się na razie sam utrzymać. Już choćby to, że w odróżnieniu od swojego brata i ojca nie zwraca się do niej wciąż o pożyczkę, napawało ją optymizmem. Maskując zgryźliwością swoje zatroskanie, uważnie ob¬serwowała, jak Lysander spędza pierwsze tygodnie zamknięty z Thorhillem w swoim gabinecie, i stara się uporządkować napływające zewsząd wezwania do zapłaty. Najwyraźniej usiłował rozwiązywać problemy, zamiast brnąć w coraz gorsze bagno. Po jakimś czasie młody dziedzic wrócił do Londynu, aby sprawdzić, jak tam się sprawy mają. Nie minęło kilka dni, a lady Helena odprawiła psy i z miną, jakby zamierzała ruszyć z odsieczą i ratować ocalałe resztki fortuny, wezwała woźnicę. Dla dobra rodziny musi przemówić bratankowi do rozsądku! Nie zwlekając dłużej, pożegnała się z Arabellą, wsiadła do zabytkowego powozu, który nie wyjeżdżał ze stajni w Candover Court od pięćdziesięciu lat, i ruszyła do londyńskiej posiadłości Lysandra. Po długiej i męczącej podróży, doznawszy kolejnych upokorzeń, kiedy pobierający opłaty na rogatkach i przewoź¬nicy poczty otwarcie wyśmiewali jej wiekowy powóz, dotarła w końcu na Berkeley Square. Tego wieczora było już za późno na spotkanie z bratankiem i łady Helena z ulgą udała się na spoczynek. - Timson, chyba się starzeję - powiedziała w drzwiach do lokaja. - Przejechałam niespełna pięćdziesiąt mil, a czuję, jakby moje kości się rozsypywały. Zobaczę się z markizem jutro rano. Cieszę się z twojego przyjazdu, ciociu Heleno - oznajmił Lysander z uśmiechem, acz niezupełnie szczerym, następnego dnia przy śniadaniu. - Nie bardzo wiem, w jaki sposób mam cię tu zabawiać. Jestem ogromnie zajęty załatwianiem tych strasznych rachunków. - Nie żartuj, młodzieńcze, wcale na to nie liczę. Przyje¬chałam, bo chcę porozmawiać z tobą w ważnej sprawie - odparła krótko ciotka. Lysander, zaintrygowany, uniósł lekko brwi. - Thorhill pokrótce nakreślił mi sytuację. Mój drogi, nie patrz tak na mnie, proszę cię. Ten człowiek zajmuje się także moimi finansami, dobrze o tym wiesz. Lysander przytaknął głową. - Według mnie masz dwa wyjścia: albo sprzedasz Candover, a wtedy wyjadę z Arabellą do Bath lub innego obrzydliwego kurortu, albo zrobisz rzecz o niebo rozsądniejszą, a mianowicie bogato się ożenisz. - Na temat tej drugiej możliwości wypowiedziałem się aż chyba dostatecznie jasno - odrzekł Lysander chłodnym tonem. - Jeśli zaś sprzedam Candover, będzie nas stać na urządzenie się w Londynie w zupełnie znośnych warunkach. - Bardzo wątpliwe - wtrąciła lady Helena niecierpliwie. - Ta posiadłość nie jest warta złamanego grosza. Dom się rozpada ze starości, a i majątek znajduje się w opłakanym stanie. Wątpię, aby najlepsza z ofert mogła pokryć cokolwiek ponad obecne długi. Jeśli będziesz miał trochę szczęścia, zostanie ci co najwyżej z tysiąc funtów dla Arabelli, Candover zaś nigdy już do ciebie nie wróci, gdy się go pozbędziesz, to na zawsze. - Wiem o tym, ciociu Heleno - rzekł Lysander łagodniej¬szym tonem. Ze zmęczeniem potarł czoło dłonią. - Myślisz, że się nad tym nie zastanawiałem? Ale ożenić się z córką jakiegoś handlarza... - Teraz zachowujesz się doprawdy niemądrze. Spójrz na lorda Yelvertona, jego żona pochodzi z rodziny robiącej interesy w Kompanii Wschodnioindyjskiej. Słyszałam, że porządna z niej kobieta. - W takim razie lord jest szczęściarzem. - Nic podobnego, drogi bratanku, okazał się tylko roz¬ważny. Lysander westchnął ciężko, a lady Helena popatrzyła na niego z nadzieją. Thorhill nie omieszkał opowiedzieć o jego pierwszej reakcji na propozycję małżeństwa. Może jej starania okażą się bardziej skuteczne? Otworzyła torebkę. - Mam tu trzy nazwiska niewiast, a nie wątpię, że mogłoby ich być o wiele więcej. Jednak mnie i panu Thorhillowi te wydają się najbardziej obiecujące. Niekoniecznie chodzi nam o najbogatsze panny, lecz o najbardziej odpowiednie. Nie chcielibyśmy. widzieć panoszącej się na dworze Candover jakiejś pospolitej czy wręcz wulgarnej osoby. Lysander milczał. - Mój drogi, oto lista kandydatek. Zapewniam, że wszyst¬kie trzy mają maniery i gusty pasujące do wyższych sfer. - A jak, u licha, miałbym się zdecydować, ciociu Heleno? - spytał mężczyzna z irytacją. - Do diabła, to nie obstawianie wyścigów konnych! - Bzdura, widzę nawet spore podobieństwo. Ale do rzeczy. Pierwsza w kolejce to panna Grubb, jedyne dziecko Thomasa Grubba. Zdaje się, że zbił niezły majątek na ostatniej wojnie. W każdym razie jest uważany za bardzo szanowanego obywatela. Panna Grubb odebrała staranne wykształcenie w Akademii Milsom w Bath, gdzie została dobrą przyjaciółką lady Anny Hope. Ma wyjątkowo bystry umysł, jest dobrze zorientowana w świecie i kieruje się w życiu odpowiednimi zasadami. - O mnie zaś można powiedzieć wszystko poza tym, że jestem dobrze zorientowany - mruknął Lysander. - Ponadto nie ukrywam, że nie przestrzegam żadnych zasad. Świetnie znam ten rodzaj kobiet: paradują w szkaradnych kapeluszach i odwiedzają na okrągło biednych i potrzebujących. - Nie zaprzeczysz, że to bardzo właściwe zachowanie - zauważyła lady Helena. - Będzie mogła składać wizyty wieśniakom w Abbots Candover. - Mów dalej, kto następny? - Pani Meddick, wdowa po znanym bogaczu. - Dobry Boże, a ile ona może mieć lat? Stary Meddick umarł po siedemdziesiątce! - Pani Meddick to jego druga żona i wierz mi, o wiele młodsza. Może być o rok starsza od ciebie, tak czy owak to mało znacząca różnica. Otóż pani Meddick... - Ciotka celowo zawiesiła głos - jest szacowana na ćwierć miliona fantów! - Wątpię, aby interesował ją związek ze stojącym na skraju bankructwa markizem. Z takim majątkiem może sobie kupić kogoś lepszego! - Błagam cię, nie bądź taki sarkastyczny. Zdaniem Thorhilla jest to wielce prawdopodobne. - A trzecia kandydatka? - To niejaka panna Hastings-Whinborough. W spadku po ojcu, który zajmował się handlem, otrzymała niedawno okrągłą sumkę stu tysięcy funtów. Mówiono mi, że ma dość nieciekawą matkę, ale dziewczyna uchodzi za piękną i o słod¬kim usposobieniu. Ciotka nie uznała za stosowne wspomnieć, że osobiście poczytuje pannę za intelektualistkę. Trzeba jednak nadmienić, iż dla lady Heleny każdy, kto zadawał sobie trud przeglądania (niekoniecznie czytania) czegoś więcej poza Observerem czy Przeglądem Sądowym, zaliczał się do grona ludzi nadzwyczaj inteligentnych. Nastąpiła chwila przerwy, po czym markiz zaśmiał się krótko. - I co mam na to powiedzieć, ciociu Heleno? Jedno jest pewne, wolę mieć żonę młodszą od siebie i nie interesują mnie wdowy, więc pani Meddick nie wchodzi w grę. Ponadto nie mógłbym poślubić kobiety o nazwisku Grubb, trzymającej się kurczowo zasad, które ja uważam za nudziarstwo! Pozostaje nam więc jedynie śliczna panna Harding-Whortleberry czy jak jej tam. - Nareszcie rozumujesz rozsądnie. - Ciotka pokiwała z aprobatą głową. - Jednak jeśli już mam się żenić dla pieniędzy, muszę przynajmniej zobaczyć, jak prezentuje się ta dziewczyna. Inaczej w jaki sposób, do diabła, miałbym podjąć decyzję? - Zostaw to mnie - oświadczyła lady Helena. - Niech pomyślę, Hastings-Whinborough... wątpię, aby jej matka należała do któregoś z komitetów charytatywnych. Ale to głupstwo, popytam się! Tydzień później nic nie podejrzewająca Clemency Hastings - nie używała, jak jej matka nazwisk Hastings¬-Whinborough uważając to za fanfaronadę - spędzała poranek wraz z dwiema przyjaciółkami. Mary i Eleonor Ramsgate. Zawsze z wielką ulgą opuszczała dom, bo choć starała się być usłużną córką, nie potrafiła wzbudzić w sobie miłości. Pani Hastings-Whinborough miała zbyt Ograniczony i owładnięty zazdrością umysł, aby zostać przyjaciółką córki. Mimo wszystko pierwszy rok po śmierci ojca minął im w miarę spokojnie, bowiem Cle¬mency za bardzo rozpaczała, aby wziąć na siebie nowe komplikacje i stawić czoło matce. Ta zaś skupiła całą uwagę na ścisłym przestrzeganiu żałoby i sprawdzaniu, czy aby czerń licznych toalet pasuje do jej jasnych włosów. Z początkiem drugiego roku dzielna wdowa (odziana już w olśniewający strój w kolorze lawendowym i perłowym) robiła wszystko, aby zdobyć względy niejakiego Aldermana Henry’ego Bakera, znanego powszechnie wroga kobiet. Owładnięta nową pasją, wzięła sobie za punkt honoru zaciągnięcie go do ołtarza, przekonana, że to dla niego najlepsze wyjście. Realizacja tego celu zajęła ją całkowicie i Clemency mogła bez przeszkód poświęcać się swoim zainteresowaniom - spędzała czas na lekturze ulubionych książek i odwiedzała przyjaciół. Alderman Baker od pięć¬dziesięciu lat cieszył się stanem kawalerskim i jego awersja do małżeństwa była już przysłowiowa. Zakładano się nawet, co zwycięży - mizantropia Bakera czy zacięty upór wdowy. Gdyby Clemency o tym wiedziała, bez wahania postawiłaby na matkę. Jej nieustępliwość i żelazna wola, by za wszelką cenę dopiąć swego, niejednokrotnie w przeszłości obezwład¬niały zarówno Clemency, jak i jej ojca. Nagle, przez przypadek bądź też zrządzenie losu, Alderman Baker zmarł na apopleksję i pani Hastings-Winborough ponownie skupiła swą uwagę na córce. Choć nie mówiła otwarcie, że obecność w domu młodszej, atrakcyjniejszej i niewątpliwie mądrzejszej kobiety jest jej niemiła, to już same aluzje wystarczyły, by Clemency czuła się w jej obecności nieswojo i niezręcznie. Z ogromną ochotą przystała więc na możliwość spotykania się z Mary i Eleanor. Panny Ramsgate były żywymi, bezpretensjonalnymi bru¬netkami o śmiejących się oczach - Mary czarnych, a Eleanor szarych. Dziewczęta miały jeszcze trzech braci i młodszą siostrę, a ich dom od rana do wieczora pulsował życiem i wesołością. Clemency uwielbiała tam zachodzić, a i ją witano zawsze z wielką radością - pani Ramsgate uważała, że ma dobroczynny wpływ na jej niesforne córki. Gdy tylko się zjawiła, otoczyły ją zaaferowane Mary i Eleanor i bezceremonialnie wciągnęły do salonu. - Chodź! - Eleanor ścisnęła jej rękę. - Powiedz nam! Od paru dni umieramy z ciekawości. - O czym mam wam opowiedzieć? - zapytała zaskoczona dziewczyna. - O markizie, ma się rozumieć - wtrąciła Mary, odkładając płaszcz i kapelusz przyjaciółki na najbliższy fotel. - Jakim markizie? - Clemmie, tylko nie udawaj tępej, błagam. - Ale skąd. Mary, mówię prawdę. Nie mam pojęcia, o co wam chodzi. - O markiza, którego masz wkrótce poślubić.